ออกเรือไกล ล่องอยู่ กลางทะเล
มีพ่อเข แม่พาย ลูกนั่ง
ล่องลอย ในธารชีวิตด้วยความหวัง
เพียงถึงฝั่ง สมใจหมาย ดั่งใจปอง
คลื่นลูกใหญ่มิอาจจม เรือเราได้
มีเพียงคลื่นของหัวใจ ที่รุมเร้า
บ่มเพาะความขัดแย้ง ในเรือเรา
ถึงคราวเศร้า เรืออับปาง กลางใจตน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น